Σοκολάτα!

Ποτέ δεν έφτιαχνα καλή σοκολάτα.
Κυριακή. Ξύπνησα κάπως αργά. Κουρασμένο μεσημέρι.
Έχω μια τόσο γλυκιά ζαλάδα που τίποτα δε με πτοεί. 
Δοκιμάζω να φτιάξω λίγο ρόφημα σοκολάτας.
Ζεσταίνω το γάλα λίγα λεπτά και από πάνω ρίχνω δύο κουταλιές σοκολάτας.
Μένουν στην επιφάνεια. Είπα να συμπληρώσω λίγη μαύρη ζάχαρη.
Παίρνω το κουτάλι και ρίχνω στη μύτη του μερικούς κόκκους.
Ανακατεύω. Με τρελαίνει αυτή η στιγμή. Να κοιτάζω πως συναντά η ζάχαρη τη σκόνη σοκολάτας.
Να γίνονται ένα και να χάνονται μέσα στο ζεστό γάλα.
Δοκιμάζω.
Δε πρόλαβε να φτάσει στο λαιμό μου. 
Παρ' όλο που κάηκα προς στιγμήν στα χείλη, ένιωσα απίστευτη ηδονή.
κατάφερα επιτέλους να γευτώ μια καλή σοκολάτα από τα χεράκια μου.
Την κατεβάζω αργά αργά και καθώς εκείνη περνά απ' το λαιμό μου,
μερικές σκέψεις διαβαίνουν απ' τον εγκέφαλο μου.
Για την ακρίβεια προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου.
Πέρασαν ώρες. 
Άδικα το προσπαθώ ακόμα. 
Δεν υπάρχει γιατί και πως. 
Απλά, έγιναν όλα τόσο απλά και όμορφα, που τελικά δε χρειάζεται να δώσω καμία εξήγηση στον εαυτό μου.