Αγάπη;!

Θα μπορούσα να αντιδράσω όπως και συ. Με τον ίδιο φτηνό και απαράδεκτο τρόπο. Δε σε έμαθαν ποτέ ότι δε χτυπάνε ούτε με ροδοπέταλα; Δε σε έμαθαν ποτέ; Και τώρα; Τώρα τι... Αγάπη... Θες να βρεθούμε να μιλήσουμε για αγάπη; Ναι!...τη δική μας!

Είναι ότι πιο διασκεδαστικό άκουσα από σένα τελευταία... Μα εσύ καλά καλά φοβόσουν να προφέρεις τούτη τη λέξη...Για την ακρίβεια ποτέ δε βγήκε απ'τα χείλη σου... Μονάχα το πρώτο γράμμα και αυτό με δυσκολία... Πάντα κολλούσες στα επόμενα... Λες και εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο το Άλφα στη δική σου αλφάβητο... 

Φοβόσουν να αγαπήσεις, φοβόσουν να αγαπηθείς. Θαρρείς πως είναι πόλεμος. Λες και είναι βρισιά και το χειρότερο των συναισθημάτων...

Δώσε λίγο χώρο στην καρδιά σου. Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις. Απλά δώσε λίγο χώρο για να τη δεχτείς. Και φυσικά μη την κρατήσεις μέσα σου... Η αγάπη πρέπει να είναι ελεύθερη! Δε φυλακίζεται σε καμία καρδιά! Η αγάπη πετά στον ουρανό. Όταν ανοίγουμε τα μάτια μας να τη βλέπουμε! 

Μη τολμήσεις ποτέ ξανά να πληγώσεις την αγάπη...Όχι...Όχι τη δική μας... Η δική μας σημαδεύτηκε από τα ματωμένα ροδοπέταλα σου... Δεν υπήρξε ποτέ...