Το κενό

Ξημερώματα άρχισες να γυρίζεις πίσω.

Παίρνεις τα στενά ένα ένα και αρχίζεις να ψάχνεις.

Οι λιωμένες σόλες των παπουτσιών σου, μαρτυρούν 

τις αμέτρητες ώρες που γυρνούσες δίχως να θυμάσαι τι αποζητούσες.

 Σαν φτάνεις έξω απ' το χαμόσπιτο σου, και 

μη μπορώντας να σταθείς άλλο όρθιος πέφτεις.

Περαστικοί δεν υπάρχουν.Πεσμένος εκεί έξω για ώρες.

Σε χλευάζουν δύο μικρά παιδιά καθώς πηγαίνουν να παίξουν στο απέναντι πάρκο.

Άνοιξες τα μάτια σου για μια στιγμή.

Ήταν όταν ήρθε πάλι εκείνη η μικρή σκυλίτσα και σου έγλειψε το πρόσωπο.

Σηκώθηκες. Αργά, νωχελικά βήματα.

Άνοιξες τη σπασμένη και σκουριασμένη πόρτα και μπήκες.

Κάνεις ένα βήμα και κοντοστέκεσαι. Το κεφάλι σου είναι βαρύ.

Κάνεις ακόμα ένα  βήμα. Τη στιγμή που το βλέμμα σου καρφώνεται στο σάπιο καναπέ.

Προσπαθείς να φτάσεις ως εκεί. Μάταια. Νιώθεις την απόσταση μεταξύ σας τεράστια.