σχετικά...

Ένας μεγάλος κόσμος, γεμάτος αγάπη, ευαισθησία, πόνο, έρωτα,αναμνήσεις,δυστυχία,ευτυχία,ελπίδα,αγώνα,ιστορία,ζήλια,αγωνία,επιλογές,εμπειρίες,είναι μέσα στον καθένα μας...ας αφήσουμε τα όνειρα μας να μας καθοδηγούν... ας είμαστε καλύτεροι άνθρωποι...

28/2/11

Το παγκάκι

Καθόσουν στο διπλανό παγκάκι. Φαινόσουν τόσο άσχημος. 
Σε κοιτούσα για ώρα. Με κοίταξε και συ για μια στιγμή.
Γύρισες το κεφάλι σου ξανά. 
Τα μάτια μου εξακολουθούν να σε παρατηρούν.
Μένεις ακίνητος.
Είμαι σίγουρος πως ένιωθες να περνούν γύρο σου εκατοντάδες βλέμματα.
Κάποια περίεργα, κάποια άλλα ύπουλα και σκοτεινά.
Γυρνάς ξανά. Με πιάνεις απροετοίμαστο.
Μη προλαβαίνοντας να κοιτάξω εγώ κάπου αλλού με καρφώνεις. Χαμογελάς.
Η ψυχή σου. Ναι η ψυχή σου.
Είναι εκείνη που σου έδωσε τη δύναμη να χαμογελάσεις.
Το σπινθηροβόλο βλέμμα σου μου τρύπησε την καρδιά.
Ήταν γεμάτο αγωνία. Σε πλησίασα διστακτικά.
Φοβήθηκα την ασχήμια σου, όμως ήθελα να το κάνω.
Σε μια στιγμή διαπίστωσα πως εσύ μάλλον δε φοβάσαι.
Ήρθα κοντά σου. 
Μάζεψες τα κουρέλια που ζεσταίνουν το κουρασμένο σου κορμί για να καθίσω.
Χαμογέλασες ξανά. Αυτή τη φορά παγωμένα.
Απεγνωσμένα ζητούσες από κάπου να πιαστείς. Βοήθεια.
Η μόνη φράση που βγήκε από τα χείλη σου "Θέλω να ζήσω" ...

8/2/11

Σοκολάτα!

Ποτέ δεν έφτιαχνα καλή σοκολάτα.
Κυριακή. Ξύπνησα κάπως αργά. Κουρασμένο μεσημέρι.
Έχω μια τόσο γλυκιά ζαλάδα που τίποτα δε με πτοεί. 
Δοκιμάζω να φτιάξω λίγο ρόφημα σοκολάτας.
Ζεσταίνω το γάλα λίγα λεπτά και από πάνω ρίχνω δύο κουταλιές σοκολάτας.
Μένουν στην επιφάνεια. Είπα να συμπληρώσω λίγη μαύρη ζάχαρη.
Παίρνω το κουτάλι και ρίχνω στη μύτη του μερικούς κόκκους.
Ανακατεύω. Με τρελαίνει αυτή η στιγμή. Να κοιτάζω πως συναντά η ζάχαρη τη σκόνη σοκολάτας.
Να γίνονται ένα και να χάνονται μέσα στο ζεστό γάλα.
Δοκιμάζω.
Δε πρόλαβε να φτάσει στο λαιμό μου. 
Παρ' όλο που κάηκα προς στιγμήν στα χείλη, ένιωσα απίστευτη ηδονή.
κατάφερα επιτέλους να γευτώ μια καλή σοκολάτα από τα χεράκια μου.
Την κατεβάζω αργά αργά και καθώς εκείνη περνά απ' το λαιμό μου,
μερικές σκέψεις διαβαίνουν απ' τον εγκέφαλο μου.
Για την ακρίβεια προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου.
Πέρασαν ώρες. 
Άδικα το προσπαθώ ακόμα. 
Δεν υπάρχει γιατί και πως. 
Απλά, έγιναν όλα τόσο απλά και όμορφα, που τελικά δε χρειάζεται να δώσω καμία εξήγηση στον εαυτό μου.