ΤΑΞΙΔΕΥΩ...

Ταξιδεύω....

Ταξιδεύω κάπου εκεί μαζί σου...

Ακούω το κύμα να αγκαλιάζει την αμμουδιά σα χάδι απαλό...

Ώσπου να ξημερώσει και να μας κάψει ο ήλιος γλυκά...

Οι πατούσες μας θα έχουν μουλιάσει και θα χουν καεί από τ’αλάτι...

Και αυτό το πρωινό αεράκι θα σηκώνει κάθε τρίχα που υπάρχει στο κορμί μας...

Λιβελούλες

Σταμάτησα στην άκρη του βράχου.
Ένα σμήνος λιβελούλες μου έκοψαν τη φόρα.
Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φόβος.
Τα διάφανα φτερά τους κουνιούνται με ταχύτητα.
Με πείσμα να προλάβουν την τροφή τους.
Και γω μένω να τις κοιτώ. Σχεδόν χαζεύοντας.
Με τι πάθος τη διεκδικούν!

Στέκω ακίνητη καθώς με βλέπουν, και εκείνες αντιδρούν.
Τα τεράστια μάτια τους μου δείχνουν το δρόμο.
Ένα δρόμο που εγώ δε βλέπω πια.
Είναι ο δρόμος της ελευθερίας. 
Ο μοναδικός δρόμος που έμεινε απάτητος.