Τικ Τακ...

Καρτερούσες. Όλο το βράδυ καρτερούσες.

Στημένος πίσω από την πόρτα καρτερούσες.

Κοιτούσες έξω απ' το παράθυρο μήπως φανεί.

Ήλπιζες πως θα δεις τα σγουρά της τα μαλλιά.

Κοντά εκεί να ξεπροβάλλουν απ' την άκρη του δρόμου.

Με το χαμόγελο της να λαμπυρίζει στο σκοτάδι.

Μια φορά ήθελες. Μάταια.

Έκανες να σταματήσεις το χρόνο.

Οι λεπτοδείχτες του ρολογιού. Εκκωφαντικός ήχος.

Σου έχουν πάρει τα αφτιά.

Κάνεις να βγάλεις τις μπαταρίες μήπως γλυτώσεις.

Εξακολουθούν. Τικ Τακ. Τικ Τακ.

Κάνεις μια και το ξηλώνεις απ' τον τοίχο.

Το κεφάλι σου ακόμα βουίζει.

Τικ Τακ. Τικ Τακ. Τικ Τακ....Τικ Τακ....

Προσπέρασες

Προσπέρασες.

Όταν άκουσες να σε φωνάζει προσπέρασες.

Τίποτα δεν άφησες όρθιο.

Σκότωσες τα πάντα στο διάβα σου.

Τα άφησες να χαθούν όλα.

Σκόρπισες τα πέταλα απ' τα τριαντάφυλλα που της χάρισες.

Έσβησες κι εκείνο το σημείωμα που έγραψε κάποτε με το κραγιόν της.

Έσπασες την αλυσίδα απ' το χρυσό μενταγιόν της.

Γκρέμισες τον τοίχο που έκρυβε το παράθυρο.

Έκατσες και ήπιες το τελευταίο σου ποτό για σήμερα.

Αναζήτηση...

Τα χιλιόμετρα αμέτρητα πάνω απ' τις ώρες που περπάτησες.

Σταμάτησες στο δρόμο σου ν' αγοράσεις πάλι λίγη ευτυχία.

 Ματωμένα τα χείλη σου απ' τις κραυγές.

 Παγωμένος ουρανός.

Σκασμένα τα χέρια σου προδίδουν.

Πόσα μέτρα έσκαψες πάλι κάτω απ' τη γη να βρεις λίγη ευτυχία;